Osmanlı’ya Yönelik Politika Değişikliği

I. Dünya Savaşı, İngiliz derin devletinin, 19. yüzyılın başlarından itibaren sürdürdüğü küresel sömürü düzenini koruma, geliştirme ve kendisine yönelen tehditleri etkisiz hale getirme stratejisinin en son askeri ayağıdır. Bu stratejinin ilk aşamaları ekonomik, siyasi ve diplomatik süreçlerdir. Bu süreçleri İngiltere, 19. yüzyıl boyunca kendisi açısından önemli gördüğü iki büyük imparatorluğa karşı yönetti. Bunlardan ilki hem Avrupa’da gitgide güçlenmeye ve söz sahibi olmaya hem de dünya sömürgeciliğinde pay aramaya başlayarak İngiltere’nin en büyük rakibi haline gelen Alman İmparatorluğu’ydu. İkincisi de birçok yönden her dönemde ilgi alanında tuttuğu Osmanlı İmparatorluğu’ydu.

Almanya için durum çok karmaşık değildi. İmparatorluğun, herhangi bir şekilde ilerlemesinin ve güçlenmesinin durdurulması gerekiyordu. 47 Ancak Osmanlı söz konusu olduğunda durum daha karmaşıktı. Çünkü İngiliz derin devletinin, Osmanlı üzerinde hem çıkarları hem de endişeleri vardı. Çıkar bakımından Osmanlı, İngiltere için son derece stratejik ve ekonomik değere sahipti. Doğu Akdeniz, Mısır, Süveyş ve Filistin gibi hem Hindistan’a geçiş yolu üzerinde bulunan hem de büyük doğal zenginliklere sahip olan Ortadoğu bölgesi, İngiliz hegemonyası için büyük önem taşıyordu. Bu yüzden İngiliz derin devleti kendisini daima, Osmanlı’nın dahil olacağı muhtemel senaryoları büyük bir titizlikle kontrol altında tutma ve yönetme mecburiyetinde hissetti.

Zor dönemler geçiren Osmanlı, eğer bir fırsatını bulup güçlenerek kendi ayakları üzerinde duracak hale gelirse, dünya çapında bir güç ve rakipsiz bir İslam Birliği’nin lideri konumuna gelecekti. İngiliz derin devleti ise, Osmanlı liderliğindeki bir İslam Birliği’ni daima bir tehdit ve rakip olarak görmüştü. Osmanlı’nın çökmesi ise, imparatorluğu dönemin en büyük güçlerinden olan Rus Çarlığı’na ya da Alman İmparatorluğu’na kaptırma ihtimalini beraberinde getirirdi. Bu da, İngiliz derin devletinin Ortadoğu hayallerinin sonu demekti.

Bu yüzden İngiliz derin devleti, 1878 Berlin Antlaşması’ndan sonra ciddi politika değişikliğine gitti. Osmanlı toprağı olan Kıbrıs ve Mısır’ı ele geçirmekle birlikte, Osmanlı’nın kontrolsüz bir şekilde dağılmasını engellemeye çalıştı. Çünkü, çıkarlarının zedelenmesini istemiyordu. Osmanlı’nın toprak bütünlüğünün korunması politikasına daha uygundu. Bu arada da Osmanlı’yı ekonomik ablukalarla ve siyasi manevralarla kendine bağımlı hale getirerek kontrollü bir hakimiyet sürecini işletti. Bu süreç içinde sinsi ve hain politikalarını Osmanlı’yla yakın bir dost ve müttefik ilişkisi görünümünde sürdürdü.

19. yüzyılın sonlarına doğru İngiliz derin devletinin baskıcı politikalarından, sayısız hile ve entrikalarından bunalan Osmanlı’nın bu boyunduruktan kurtulma amacıyla Almanlara yakınlaşması bütün dengeleri değiştirdi. Osmanlı’nın elinden göz göre göre gittiğini gören İngiliz derin devleti için artık Osmanlı’nın toprak bütünlüğü önem taşımaz hale geldi. İngiliz derin devleti için Osmanlı’nın sistematik şekilde yok edilmesi ve topraklarının işgal edilmesi artık yegane çözüm gibi görünüyordu. Hedeflediği dünya hegemonyası, ancak bu şekilde sağlanacaktı. Bu çözüme ulaşmak için en ideal yol da, tarafları, süreci ve sonuçları daha baştan planlanmış ve hesaplanmış, askeri işgali doğal ve meşru hale getirecek bir büyük savaşı başlatmaktı. İşte İngiliz derin devletinin yürüttüğü yüzyıllık stratejinin, ekonomik ve siyasi kanallar tükenince başvurduğu son aşama, I. Dünya Savaşı’ydı.

Şimdi, bu son askeri harekata kadar giden süreci en başından itibaren inceleyelim.

İngilizlerin Osmanlı’nın Çöküşünü Hazırlayan Ekonomik Tuzağı: Baltalimanı Antlaşması

19. yüzyıla gelindiğinde Osmanlı İmparatorluğu, Avrupa devletlerinin ağır askeri, siyasi ve ekonomik baskıları altında ezilmeye başlamıştı. Yunan isyanının sürdüğü 1827’de İngiliz, Fransız ve Rus filoları Navarin’de Osmanlı donanmasını yenilgiye uğratmış, 1828 yılında patlak veren Osmanlı-Rus Harbi’nde Ruslar 1829’da Edirne’yi alarak İstanbul’a yaklaşmışlardı. Bu durum karşısında Padişah II. Mahmut, 1829 yılında imzalanan Edirne Antlaşması’yla savaşa son verdi. Ancak Yunanistan’ın bağımsızlık kazanması bazı şartları değiştirdi. Yunan isyanı sırasında II. Mahmut, Mısır Valisi Kavalalı Mehmet Ali Paşa’ya Yunan isyanının bastırılmasına yardım etmesi halinde kendisine Mora Valiliğini de vereceğini vaat etmişti. Yunanistan’ın bağımsızlığı ile bu vaat anlamını yitirdi. Mehmet Ali Paşa’nın Şam Valiliği isteğinin de II. Mahmut tarafından reddedilmesi ortaya Mısır Meselesi denilen problemi çıkardı. Bu kriz esnasında Fransa’nın Mısır’ı tutması, İngiltere’nin ise tarafsız görünümü karşısında Osmanlı, Ruslarla 1833’te bir yardımlaşma ve saldırmazlık anlaşması olan Hünkar İskelesi Antlaşması’nı imzaladı.

Osmanlı’yı Ruslara kaptırıyor olmanın telaşıyla İngiliz derin devleti, Fransa’yı da yanına alarak anlaşmayı protesto etti. Hatta bir İngiliz donanmasını İzmir önlerine gönderecek kadar ileri gitti. Araya Avusturya’yı sokarak Çar’ı anlaşmadan çekilmeye ikna ederken, diğer yandan Osmanlı’ya Mehmet Ali Paşa ve Rus tehdidine karşı askeri destek teklifi sundu. Elbette İngiltere’nin bu hizmeti karşılıksız olmayacaktı. Bu hizmete karşılık 1838’de Osmanlı, İngiltere’ye yönelik bir nevi genişletilmiş kapitülasyonlar anlamına gelen “Serbest Ticaret Antlaşması”nı (Baltalimanı Antlaşması) imzaladı. Bir İngiliz hayranı olan Sadrazam Mustafa Reşit Paşa’nın da, ölüm döşeğindeki Padişah’ın antlaşmayı imzalamaya ikna etmede önemli rolü oldu.

(1) Sultan II. Mahmud	(2) Kavalalı Mehmet Ali Paşa

İngilizlerin sözde “batılılaşma”, “liberalleşme”, “gelişme” sloganlarıyla oldubittiye getirdiği bu antlaşma, gerçekte, Osmanlı’nın yıkımının habercisiydi. Bu anlaşma sayesinde İngiltere, yarı-sömürge haline getirdiği imparatorluğu, çöküşüne kadar belini doğrultamayacağı bir ekonomik yıkımın içine sürüklemekteydi. Baltalimanı Antlaşması’yla, başta İngiltere olmak üzere Batı ülkelerine, kapitülasyonların bile çok daha ötesinde haklar ve imtiyazlar tanındı. Osmanlı Devleti, önce İngilizlerin sonra tüm Avrupa’nın açık pazarı haline geldi.

Antlaşma, Osmanlı’nın zararına olacak tek taraflı ve bağlayıcı maddelerle doluydu. Bu antlaşmayla, zaten yürürlükteki kapitülasyonlara ek olarak, “Büyük Britanya uyruklarına ve gemilerine” yeni ayrıcalıklar tanınmış ve bu ayrıcalıkların “şimdi ve sonsuza dek süresiz olarak geçerli” olduğu hükme bağlanmıştı. Buna göre, yurt içi ticarette, Türk tüccarlar %12 vergi öderken, İngiliz tüccarlar %5 vergi ödüyordu. Herhangi bir Türk ürünü, İngiliz bir tüccar ya da vekili tarafından ihracat amacıyla satın alınırsa, bu ürünleri satın alan İngiliz tüccar ya da vekili, hiçbir ticari kısıtlamaya bağlı olmayacak ve dilediği gibi davranmakta serbest olacaktı.

Her açıdan İngiltere’nin çıkarlarına yönelik yaptığı eşsiz katkılar nedeniyle, dönemin İngiltere Dışişleri Bakanı Henry Palmerston anlaşmayı, “Capo d’Opera” yani “şaheser” olarak tanımlıyordu.
48 Bir yandan da İngiliz derin devletinin klasik sahte dostluğu ve ikiyüzlülüğü içinde, alttan alta yıkımın eşiğine getirdiği Osmanlı’yı, “Osmanlı Devleti ticari ilişkilerinde, serbest ticareti, dünyadaki bütün devletler içinde en geniş biçimde uygulayan ülkedir” sözleriyle sırtını sıvazlayarak övmeyi de ihmal etmiyordu. Bugün de İngiliz derin devletinin temsilcilerinden Türkiye veya Türklere yönelik herhangi bir övgü, takdir ya da sözde destek geldiğinde, bu tarihi örneği hatırlayarak, perde arkasında gizlenen sinsi planı görebilmek gerekmektedir.

Pyotr Nikolayevich Gruzinsky’nin Rus Birlikleri yaklaşırken Çerkezlerin köylerini terk edişini resmettiği tablo. 1872. Tuval üzerine yağlı boya. St. Petersburg Rus Devlet Müzesi.

Baltalimanı Antlaşması’yla, dış piyasalara karşı gümrük duvarları indirildi ve hiçbir koruma önlemi alınmadan iç ticaretteki tüm ruhsat ve kayıtlar ortadan kaldırıldı. Bu, yabancı rekabete hazır olmayan ve yeni yeni gelişmeye başlayan Türk sanayiine en büyük darbeyi vurdu. Pamuk, ipek, yün ve tiftik dokuma, deri işleme, madencilik, tarım vb. gibi yerli üretime dayalı sanayiler, günden güne zarara uğrayarak can çekişir hale geldi ve sonunda yok oldu. Bir süre sonra bu ürünler işlenmeden, yalnızca çok düşük fiyatlara yabancılara hammadde olarak satılır hale geldi. 1838’den önce yalnızca iç tüketimi karşılamakla kalmayıp yurtdışı pazarlara da ihraç edilen pek çok yerli sanayi ürünü, 1850’lere gelindiğinde neredeyse tamamen ithal edilmekteydi.

Diğer yandan, dış ticaretten sağlanan vergi gelirlerinin Batılılara sağlanan ayrıcalıklar sebebiyle düşmesi, devlet bütçesinin açıkları ile birleşince, Osmanlı Devleti büyük bir mali krizin içine girdi. 1854 yılında, Kırım Savaşı’nın da getirdiği maliyetlerin altından kalkamayan Osmanlı Devleti, zaten bozuk olan ekonomisini düzeltebilmek amacıyla tarihinde ilk kez dış borç almak zorunda kaldı. İngiltere de, bu borçlanmayı büyük bir iştiyakla teşvik etti. Bunun üzerine Osmanlı devlet yöneticileri, 24 Ağustos 1854 tarihinde, Mısır’dan gelecek vergiyi teminat göstererek, Londra’da Palmer, Paris’te Goldschmidt kurumlarından 3 milyon İngiliz Lirası borç aldı.

1.  Valide Sultan Camii	2.  Galata Kulesi’nden Haliç’in görüntüsü

Bu ilk borçtan sonra alınan borçların ardı arkası kesilmedi ve Osmanlı Devleti yıkılana kadar da bu borçlar ödenemedi. 1854’te alınan ilk borçtan 20 yıl sonra Osmanlı Devleti moratoryum ilan ederek iflasını açıkladı. I. Dünya Savaşı’na kadar geçen sürede devlet, 243 milyon Osmanlı Lirası dış borç almış ve toplamda 409 milyon Osmanlı Lirası tutarında dış borç yükü altına girmiştir.

Bunun sonucunda, İmparatorluğun alacaklıları devletin en sağlam gelirlerine el koydu. II. Abdülhamid döneminde Batılı ülkelerin alacaklıları tarafından kurulan Düyun-u Umumiye-i Osmaniye Meclisi, isminden yerli gibi anlaşılsa da, başta İngilizler olmak üzere, Hollandalı, Fransız, Alman, İtalyan ve öncelikli alacaklılar temsilcilerinden oluşan yedi kişilik bir kuruldu. Osmanlı’nın dış borçlarını denetleyen bu kurul, devlet bütçesinin üçte birinden fazlasını oluşturan tütün, tuz, ipek, içki, pul ve av vergilerine el koymuştu. Çünkü bu vergi kalemleri, toplanması en kolay olan ve güvence altındaki vergilerdi.

İngiliz derin devletinin kontrolündeki Düyun-u Umumiye Binası.

İngilizlerin kontrolündeki Düyun-u Umumiye memurları yanlarına jandarmaları alarak köylünün, çiftçinin ürünlerine el koyar ve söz konusu vergileri tahsil ederlerdi. Anadolu ve Ege’de Düyun-u Umumiye memurlarının jandarmayı da kullanarak yaptıkları vergi tahsilatına ilişkin sayısız zulüm vakaları tarihe geçmiştir.

Osmanlı’yı çöküşe götüren bu borçlar, Osmanlı’nın yıkılışından sonra Türkiye Cumhuriyeti’ne miras kaldı ve ödenmesi ancak 100 yıl sonra, 1954 yılında tamamlanabildi. Oysa İngilizlerle Baltalimanı Serbest Ticaret Antlaşması’nın imzalandığı 1838 tarihinde, Osmanlı’nın hiçbir dış borcu yoktu. İngiliz derin devletinin sinsi entrikaları, Osmanlı’yı hem borçlu hem de dost Rusya başta olmak üzere pek çok ülke ile sorunlu hale getirdi.

Görüldüğü gibi Osmanlı döneminde ilk dış borç, İngiliz derin devletinin oyunları sonucunda İngiltere’ye yönelik olmuş ve bu borçlanma, çöküşün de başlangıcı olmuştur. Osmanlı’ya uygulanan Serbest Ticaret Antlaşması ve bunu kademe kademe takip eden kriz ve iflas süreci, İngiliz derin devletinin ülkeleri yıkımın eşiğine getirmek için uyguladığı sinsi, karmaşık, çok aşamalı ve uzun vadeli planlara önemli bir örnektir.

13 Temmuz 1878’de imzalanan Berlin Antlaşması’nın temsili resmi.

Savaşa Giden Süreci İngiliz Derin Devleti Dizayn Etmiştir

Birçok tarihçiye göre, Osmanlı’nın gerçek yıkılış tarihi Borçlar Kurulu’nun (Düyun-u Umumiye Meclisi) ilan edildiği 20 Aralık 1881’dir. Ne var ki, İngiliz derin devleti açısından oluşan bu son derece elverişli ortama rağmen, İngilizler, I. Dünya Savaşı’na kadar 37 yıl boyunca Osmanlı’yı askeri olarak işgal etmemiştir. Bunun tek nedeni, bu topraklar üzerinde hak iddia eden Fransa, Almanya ve Rusya gibi dönemin büyük güçleriyle Osmanlı’yı paylaşmak istememesidir.

Bu yüzden İngiliz derin devleti, rakiplerini ekarte edebileceği ve Osmanlı üzerinde, kendi denetiminde bir işgal ve hakimiyet süreci başlatabileceği uygun bir tarihe kadar beklemeyi tercih etmiştir. Belirlenen bu tarih, I. Dünya Savaşı’dır. İngiliz derin devleti, bu süreç zarfında en önemli rakibi Almanları zaten karşı cepheye almış, Bolşevik Devrimini finanse edip körükleyerek Osmanlı üzerinde hak iddia eden Rusları da saf dışı bırakmıştır. Bolşevik İhtilalinin en büyük parasal destekçilerinden birinin İngiliz Lord Alfred Milner olması rastlantı değildir. Milner, daha önceki bölümlerde tanıttığımız İngiliz derin devletinin derin güçlerinden “Round Table” örgütünün organizatörü ve başıdır. Bu örgüt, Lord Rothschild tarafından da desteklenmektedir.49

Yukarıda belirttiğimiz gibi, I. Dünya Savaşı öncesi dönemde Osmanlı Devleti, neredeyse tüm devletler tarafından fiilen yıkılmış olarak görülmektedir. Ancak, son darbeyi vuracağı ana kadar Osmanlı’nın toprak bütünlüğünün korunması İngiltere’nin işine gelmiştir. İngiliz derin devleti, dağılma süreci yavaşlatılmış ve bu aşamada her yönden kendisine bağımlı hale getirilmiş bir Osmanlı’yı daha çok tercih etmiştir. Çünkü Osmanlı’nın idaresi altındaki bölgeler, stratejik ve ekonomik olarak İngiliz derin devleti için çok önemli bölgelerdir. Diğer yandan, 19. yüzyılın sonlarında Mezopotamya ve İran’da zengin petrol yataklarının tespit edilmesi, gelişmiş sanayiye sahip İngiltere’nin bölgeye olan iştahını daha da kabartmıştır.

Ne var ki, bu aşamada, Rusların Balkanları nüfuzu altına alarak Yeşilköy’e kadar inmesi ve bunun devamında 13 Temmuz 1878’de imzalanan Berlin Antlaşması, İngiliz derin devletinin son bir yüzyıldır izlediği Osmanlı’nın toprak bütünlüğünü koruma politikasının sonu olmuştur. Bu tarihten sonra İngiltere, Osmanlı’nın elden gitmekte olduğu endişesiyle sahte dost ve müttefik maskesini bir kenara bırakarak askeri müdahalelerine başlamıştır. İlk etapta 25 Mayıs 1878’de “Rusya’ya karşı üs olarak kullanma ve bu yolla Osmanlı’ya yardımcı olma” bahanesiyle Osmanlı’nın bir parçası olan Kıbrıs Adası’nı işgal ederek Ada’ya askerlerini çıkarmış ve Kıbrıs’ın yönetimini ele geçirmiştir. Rusya’ya karşı yardım bahanesiyle Kıbrıs’ı isteyen İngilizlere, İngiliz derin devletinin baskısı altındaki Padişah II. Abdülhamid, tereddütsüz olarak Kıbrıs’ı sunmuştur.

II. Abdülhamid’in İngiltere’ye Kıbrıs İkramı

1814 yılında J. M. Kinneir isimli bir İngiliz memur, Kıbrıs’ı ziyaret ettikten sonra Kıbrıs’ın İngiltere için önemini şöyle anlatmıştır:

Kıbrıs’a malik olmak, İngiltere’yi Akdeniz’de üstün bir duruma yükseltecek ve Levant ülkelerinin müstakbel geleceğini tanzim edici bir mevkiye ulaştıracaktır. Mısır ve Suriye derhal İngiltere’ye tabi olacaklar ve Küçük Asya’nın hareketlerini önleyici bir duruma ulaşılmış olunacaktır. Böylece, Sultan daima kontrol altında bulundurulacak ve Rusya’nın bu bölgedeki tecavüzleri önlenmezse bile geciktirilmiş olacaktır. Kıbrıs’a malik olmak İngiltere’nin ticaretini de kayda değer bir derecede artıracak, adanın zengin içkilerinin, ipeklerinin ve diğer istihsal maddelerinin, Mısır’ın şeker ve pirincinin, Anadolu’nun tütün ve pamuğunun tevzi hakkını İngiltere’ye bahşedecektir.
50

İngiltere Başbakan’ı Benjamin Disraeli, “Kıbrıs, Batı Asya’nın anahtarıdır” demiş 51 ve şunları eklemiştir: “Ortadoğu’ya hakim olmak isteyen devlet, Kıbrıs adasına da hakim olmalıdır”. 1847 yılında yayınladığı Tancred adlı kitabında ise “Kıbrıs’ın tasarrufu, İngiltere’ye, Akdeniz içinde hakimiyet etkisi sağlayacaktır ve Doğu Akdeniz’in geleceğini onun ellerine teslim edecektir.” demiştir. 52.

İngiliz derin devleti, tarih boyunca tüm gücüyle Kıbrıs gibi stratejik öneme sahip bir adanın kontrolünü eline almak istemiş ve bunu gerçekleştirebilmek için Osmanlı’nın çöküş dönemini beklemiştir. Baskısı altında tuttuğu Padişah II. Abdülhamid’in de, isteklerini yerine getireceğinden emin olmuştur. Bunun için oluşturduğu sinsi planı aşama aşama uygulamıştır.

10 Mayıs 1878 tarihinde İngiltere Dışişleri Bakanı Lord Salisbury, İstanbul Büyükelçisi Layard’a Kıbrıs’a yerleşme girişiminin başlatılması için talimat verdi. Layard, 23 Mayıs’ta, Sadrazam Mehmet Rüştü Paşa ile bu konu hakkında yaptığı görüşmede; Ayestefanos Antlaşması’nın İngiltere tarafından yok sayılarak Türkiye’nin lehine bir anlaşma hazırlanacağını, Rusya’nın Kars, Ardahan ve Batum dışında başka bir yeri işgal etmeye kalkışması halinde İngiltere’nin bunu engelleyeceğini ifade ederek bunların karşılığında Kıbrıs Adası’nın idaresinin İngiltere’ye verilmesini istedi.53 Elçi Layard, 25 Mayıs’ta Padişah II. Abdülhamid ile yaptığı görüşmede ise, Ayestefanos Antlaşması’nın Devlet-i Aliyye’nin zararına olduğunu, İngiltere’nin Osmanlı Devleti’ne yardım etmek istediğini, bunun olabilmesi için de Malta ve Londra’dan donanma için araç gereç gönderilmesi gerektiğini ve bunların depolanması için Kıbrıs Adası’nın idaresinin geçici olarak İngiltere’ye bırakılmasını söyledi.54 4 Haziran 1878’de daha Berlin Antlaşması imzalanmadan Kıbrıs Antlaşması imzalandı. Buna göre İngiltere adayı işgal edecek ve Padişah Abdülhamid adına idare edecekti. Giderlerden arta kalan gelirler yıllık olarak Osmanlı hazinesine ödenecek, Osmanlılar Ada’nın adalet, din ve eğitim kurumlarını yönetmeyi sürdüreceklerdi. Böylece İngiltere, hem Süveyş Kanalı’nı ve hayati önem taşıyan Hindistan yolunu korumak açısından adeta savaş gemisi niteliği taşıyan Ada’yı ele geçirmiş olacaktı.

İngiliz derin devletinin baskısı altındaki II. Abdülhamid’in Kıbrıs’ı İngiliz idaresine bıraktığına dair belge

II. Abdülhamid, o dönem için Ada’yı İngiliz ordusunun işgal etmesine ve İngilizlerin yönetmesine izin vermiştir. Daha sonra anlaşmaya üç ek yapılmıştır. II. Abdülhamid, 1 Temmuz 1878’deki ilk ek anlaşmaya, kendine ait arsaları satabilme hakkı koydurmuştur. İngilizlere de, bu arazileri kamulaştırırlarsa para ile satın alma zorunluluğu getirmiştir. Böylelikle satılan arsalardan gelen para doğrudan II. Abdülhamid’in hesabına iletilmiştir. Sonraki ek anlaşmalara göre ise, İngilizlerin, Kıbrıs’ta toplanan vergi içinden, yönetim harcamalarını yaptıktan sonra artan parayı Osmanlı’ya göndermesi gerekmektedir. Bu, II. Abdülhamid’in Ada’yı kiralaması olarak yorumlanmaktadır. Ancak İngilizler bu parayı hiçbir zaman ödememiş, “bize olan borçlarınıza saydık” demişlerdir.

I. Dünya Savaşı’nın başlamasıyla 1914’de bir kararname yayınlayan İngiltere, Kıbrıs’ı resmen ilhak ettiğini açıklamıştır. Türkiye ise Lozan Konferansı ile Kıbrıs’ın bu durumunu resmen kabul etmek zorunda kalmıştır. Dolayısıyla II. Abdülhamid’in İngilizlere yaptığı Kıbrıs “ikramı”, İngilizlerin Osmanlı’yı fiziki işgal planının ilk ciddi aşaması sayılabilir.

Burada günümüze bir gönderme yapacak olursak, İngiliz derin devleti, Türkiye’deki 15 Temmuz 2016 kalkışması öncesinde ve sonrasında Güney Kıbrıs’taki üssüne ciddi bir askeri yığınak yapma faaliyeti içine girmiştir. Savaş uçakları, helikopterler, askeri çıkarma gemileri ve özel kuvvetlerden oluşan bu askeri konuşlanmanın gerekçesini de İngilizler “olası bir iç savaş veya karışıklık durumunda Türkiye’deki İngiliz vatandaşlarını kurtarmak” olarak belirtmiştir. İngiliz yetkililer, “gerekli görüldüğünde” Türkiye topraklarına girecek olan İngiliz güçlerinin ateş etme yetkisine de sahip olacağını söylemiştir.55 Bu durum Türk kamuoyunda da Türk medyasında da ittifakla bir “işgal planı” olarak algılanmıştır.

Buradan açıkça anlaşılacağı gibi İngiliz derin devleti tarafından izlenen süreç, önce ülkeyi isyan, kalkışma, darbe girişimi gibi karışıklıklara, hatta mümkünse iç savaşa sürükleyerek o ülkeyi ekonomik, siyasi ve askeri açıdan zayıflatmaktır. Ardından da, “vatandaşlarını koruma”, “insani yardım”, “insani müdahale”, “barışçıl müdahale” gibi suni bahanelerle o ülkeye askeri bir işgal gerçekleştirmektir. Tarihe şöyle bir baktığımızda, aslında İngiliz derin devletinin planlarının çoğu zaman bu süreç dahilinde işlediğini görebilmek mümkündür.

İlginç olan, İngiliz derin devletinin Türkiye’yi işgal planlarında başlangıç noktasının yüz yıl sonra yine Kıbrıs olmasıdır. Bu durum, bugünkü gizli planın sonraki aşamalarının da benzer olacağına dair haklı şüpheleri artırmaktadır. Nitekim İngiliz derin devletinin, Kıbrıs’ın ardından 1882’de Mısır yönetimini ele geçirme metodu, yukarıda bahsettiğimiz birkaç aşamalı sürecin tarihsel bir kopyasıdır.

Neyse ki, 15 Temmuz’da Cumhurbaşkanımız, hükümetimiz, güvenlik güçlerimiz ve halkımız, İngiliz derin devletinin bu sinsi planına dev bir set oluşturmuşlardır. Fakat bu hain plan, hala gündemdedir. İngiliz derin devleti, bu hain planı gerçekleştirmek için sürekli olarak yol arayışındadır. Dolayısıyla, tehlikenin hala sürdüğünü bilmek ve teyakkuzda olmak gerekmektedir. Allah’ın izniyle İngiliz derin devleti, Türkiye üzerinde karanlık emellerine asla ulaşamayacaktır.

İngiliz derin devletinin baskısı sonucu II. Abdülhamid, Kıbrıs’ın idaresini teslim etmiş ve İngilizler Ada’ya yerleşmiştir. (Yanda) Kıbrıs’ta İngiliz bayrağının göndere çekilişi.

İngiliz Derin Devletinin Mısır’ı İşgal Planı

Çar Nikolay

Süveyş Kanalı, İngiltere’nin Uzakdoğu’daki sömürgeleriyle çok önemli bir bağlantı yolu haline geldiği gibi Doğu Akdeniz’in ticari önemini de kat kat artırmıştı. Bu yüzden İngilizler, Kanal’ın 1869’da açılmasından itibaren, Mısır üzerinde yürüttükleri ekonomik ve siyasi oyunlarla, Mısır’ı günden güne borç batağına, ardından iflasa sürükleyerek bu işgalin zeminini hazırlamışlardır. İngiliz derin devletinin bu işgal planı, yine bir Osmanlı toprağı üzerinde sinsice uygulanmıştır.

İngiltere, en başından beri Osmanlı’ya doğru ilerleyen Rusya’nın, Doğu Akdeniz’i kontrolü altına almak amacıyla Mısır’a göz diktiğini biliyordu. Çar Nikolay, İngiliz Elçisi Hamilton Seymour’a Osmanlı İmparatorluğu’nun paylaşılmasını önerirken, Osmanlı Devleti için “hasta adam” deyimini kullanıyor ve Girit Adası ile Mısır’ın da kendilerine bırakılmasını istiyordu. Bu yüzden elini çabuk tutması gerektiğini bilen İngiliz derin devleti ilk hamleyi kendisi yapmıştır. Mısır halkı içine fitne ve ayrılık tohumları atmış, provokasyon ve propaganda yöntemleri ile bir kısım Mısır halkının Osmanlı aleyhinde ayaklanmasını teşvik etmiştir. İsyanı kışkırtan ve isyanın liderliğini yapan da yine İngiliz derin devletinin adamı olan Mısırlı Miralay Ahmet İrabi’dir.

Ahmet İrabi, İskenderiye’yi kuşatıp, yine İngiliz derin devletinin tahrikleriyle şehirdeki sayısız insanı katletmiş ve evlerini yaktırmıştır. Bu kişilere, şehirdeki yüzlerce İngiliz vatandaşı da dahildir. Başından beri İngiliz derin devletinin kurguladığı bu senaryo, Mısır’a askeri müdahalenin sözde meşru zeminini oluşturmuştur. İrabi’nin planlı katliamı üzerine İngiltere, “vatandaşlarını kurtarmak amacıyla” Fransa’yla birlikte birer filo göndererek, İskenderiye şehrini sabahtan itibaren altı buçuk saat topa tutmuş ve şehirde taş taş üstünde bırakmamıştır. İngiliz derin devleti, vatandaşlarını kurtarmak adına başlattığı bu katliam sırasında kendi vatandaşlarını katletmekten de çekinmemiştir.

Görüldüğü gibi İngiliz derin devleti, Süveyş Kanalı’nı ele geçirmek için böyle iç içe geçmiş bir oyun oynayarak İskenderiye’deki yüzlerce vatandaşının ölümüne bile bile göz yummuştur. Sonuçta, zaten kendi kontrolünde olan isyancıları etkisiz hale getiren İngiliz ordusu, eski Hıdiv’in (valinin) önünde resmigeçit yapmış ve görünürde Osmanlı’ya bağlı ancak İngilizlerin yönetiminde bir Mısır ortaya çıkmıştır. İstanbul ve Padişah bu duruma itiraz edince İngiliz derin devleti, Sırbistan, Karadağ, Bulgar ve en son olarak Ermeni ayaklanmalarını kışkırtarak Osmanlı’yı sindirme operasyonları düzenlemiştir.

17 Kasım 1869’da Süveyş Kanalı’nın açılışı. İngiltere, bu tarihten itibaren Kanal’ın işgali için hazırlıklara başlamıştır.

İngiliz Derin Devletinin İslam Birliği’ni Önleme Çabaları

İngiliz derin devletinin en büyük kabusu Almanya’nın, Osmanlı’nın “Panislamizm” politikasını desteklemesiydi.56 Eğer Osmanlı’nın İslam ülkeleri üzerinde yeniden canlandırmaya çalıştığı bu birlik ruhu başarıya ulaşacak olursa, İngiliz derin devletinin bölge üzerinde yüzyıldır uyguladığı projeler hezimete uğrayacaktı. Buradan da İngiliz derin devletinin nihai amacının, kendisi için en büyük tehdit olarak gördüğü İslam Birliği’nin oluşumunu engellemek olduğu anlaşılmaktadır.

İngiliz derin devletinin küresel zulüm ve sömürü düzeninin başındaki deccaliyet, varlığına en büyük tehdit olarak İlahi hak ve adaletin temsilcisi olan sarsılmaz bir İslam Birliği’ni görmektedir. İslam Birliği’ni kuracak ve başına geçecek olan Hz. Mehdi (as)’ın da deccaliyet sistemini yok edeceğini çok iyi bilmektedir. Peygamber Efendimiz (sav)’in 1400 yıl öncesinden Hz. Mehdi (as)’ın İstanbul’dan çıkacağını alametleriyle bildirmesi, deccaliyetin neredeyse iki yüzyıldır bütün ilgi ve dikkatini bu noktaya yoğunlaştırmıştır. Bu nedenle, Türkiye’yi parçalayıp İstanbul’u ele geçirmek deccali sistem için günümüze kadar süren en büyük hedef ve “Megalo İdea” haline gelmiştir. Ancak bilinmelidir ki, deccal taraftarlarının bu amaçla geliştirdiği karmaşık ve çok aşamalı tüm plan, proje ve stratejiler, her seferinde Mehdiyete zemin hazırlamaktadır. Nihai olarak da tüm bunlar, Allah’ın izniyle, Hz. Mehdi (as)’ın zuhur edip dünyaya huzur ve adalet getirmesine vesile olacaktır.

(1) Ahmet İrabi (2) İngiliz derin devleti, Süveyş Kanalı’nı ele geçirmek için İskenderiye’deki yüzlerce vatandaşının ölümüne bile bile göz yummuştur. (3) Süveyş Kanalı inşa sırasında.

Deccali sistemin taraftarları, son derece üstün bir zekayla ve her türlü dünyevi imkan ve şeytani destekle hareket etmelerine rağmen, aynı derecede de akılsızlık sergilediklerinden, Allah’ın sonsuz aklını ve Allah’ın planının tüm planların üzerinde olduğu gerçeğini görememektedirler. Bu yüzden deccali sistem, her daim yenilmeye ve yok olmaya mahkumdur. Batıl, hakkın karşısında daima yenik düşmüştür ve öyle de olacaktır.

(Allah) Gökten bir su indirdi de dereler kendi miktarınca çağlayıp aktı. Sel de yüze vuran bir köpük yüklendi. Bir süs veya bir meta sağlamak için ateşte üzerine yakıp-erittikleri şeyler (madenler)de de bunun gibi bir köpük (artık) vardır. İşte Allah, hak ile batıla böyle örnekler verir. Köpüğe gelince, o atılır gider, insanlara yarar sağlayacak şey ise, yeryüzünde kalır. İşte Allah örnekleri böyle vermektedir. (Rad Suresi, 17)

Dipnotlar:

47. Aşağıda 1890-1913 periyodu için verilen rakamlar Almanya’nın neden durdurulması gerektiğinin önemli göstergeleridir. Bu bağlamda ifade edilen yıllar arasında İngiltere’nin nüfusu 37,4 milyondan 45,6 milyona çıkarken, aynı dönemde Alman nüfusu 49,2’den 66,9 milyona çıkmıştır. Demir, çelik üretimi İngiltere’de 8 milyon tondan 7,7 milyona düşerken, Almanya 4,1’den 17,6 milyona çıkarmıştır. Keza kömür tüketiminde de benzer bir tablo olup İngiltere belirtilen dönemde tüketimini 145 milyon tondan 195 milyona, Almanya da 71 milyon tondan 187 milyon tona çıkarmıştır. – Paul Kennedy, Büyük Güçlerin Yükseliş ve Çöküşleri, Çev. Birtane Karanakçı, 12. Baskı, İstanbul: İş Bankası Yayınları, 2010, s. 248-250

48. Doğan Avcıoğlu, Türkiye’nin Düzeni, l. Cilt, 5. Baskı, Ankara: Bilgi Yayınevi, 1971, s.73

49. Gary Allen, None Dare Call It A Conspiracy, New York: Buccaneer Books, 1971, s. 92-93

50. Ahmet C. Gazioğlu, İngiliz Yönetiminde Kıbrıs, s. 9

51. Atilla Atan, “Yeni Bir Türk Devletinin Doğuşu – Kıbrıs”, Belgelerle Türk Tarihi Dergisi, Sayı 14, s. 57

52. Prof. Dr. Ata Atun, “Kıbrıs’sız Türkiye Hayali”, 7 Ocak 2007, http://www.ataatun.org/kibris%E2%80%99siz-turkiye-hayali.html

53. Mehmet Nabi-Fahri Rumbeyoğlu, Kıbrıs Meselesi, Matbaa-i Âmire, İstanbul, 1334, s.6; Nejla Günay, Kıbrıs’ın İngiliz İdaresine Bırakılması ve Bunun Anadolu’da Çıkan Ermeni Olaylarına Etkisi, Akademik Bakış Dergisi, Cilt 1, Sayı 1, 2007, s. 117

54. Mehmet Hocaoğlu, Sultan Abdülhamit Han ve Muhtıraları, Türkiye Matbaası, İstanbul, 1987, s.166–167; Nejla Günay, Kıbrıs’ın İngiliz İdaresine Bırakılması ve Bunun Anadolu’da Çıkan Ermeni Olaylarına Etkisi, Akademik Bakış Dergisi, Cilt 1, Sayı 1, 2007, s. 117

55. “İngiliz Ordusu’ndan Türkiye’ye Müdahale Hazırlığı”, Odatv, 29.07.2016, http://odatv.com/ingiliz-ordusundan-turkiyeye-mudahale-hazirligi-2907161200.html

56. 1898 yılında Osmanlı İmparatorluğu’nu ziyaret eden Almanya Kayseri 2. Wilhelm, bu ziyareti esnasında Şam’a da gitmiş ve burada Selahattin Eyyübi’nin türbesini ziyaret etmiştir. Ziyareti esnasında yaptığı “Yüce Sultan ve O’nu halife olarak bağırlarına basan tüm dünyaya yayılmış 300 milyon Müslüman halkını temin ederim ki, Almanya’nın Kayseri ilelebet onların dostu olacaktır.” Sözüyle Almanya’nın, Panislamizm politikasını destekleyeceğini göstermiştir. Sean McMeekin, Berlin Bağdat Demiryolu, Çev. Azize F. Çakır, İstanbul: Picus Yayınları, 2012, s. 31